za rok będziesz żałował, że nie zacząłeś dzisiaj

Hej, witam. 

Szkoła, szkoła i jeszcze raz szkoła. Skoro wszystko się wokół niej kręci od września do czerwca to może warto coś o tym powiedzieć, tym bardziej z perspektywy pierwszoklasisty, nowa szkoła, nowa klasa, nowi ludzie, dużo nauki, dużo nowych przedmiotów. Właśnie, będąc w podstawówce często słyszałam negatywne opinie na swój temat, oczywiście nikt tego mi nie mówił wprost. Obrażano mnie głównie przez to jak wyglądałam, a szczególnie przez to, że nie wyglądałam jak reszta, czyli moje nogi nie były patykami, a sylwetka nie przypominała wieszaka. Przykre, ale tak było. Okres od pierwszej do trzeciej klasy wspominam źle, byłam skryta, miałam problem z integracją z rówieśnikami, ale cóż. W czwartej klasie otworzyłam się na innych, zaczęłam się udzielać, lepiej dogadywałam się z klasą, z wszystkimi. Do szóstej klasy stałam się osobą otwartą z poczuciem humoru. Gimnazjum, najlepszy okres w moim życiu, myśląc o tej szkole mam ochotę się popłakać ze szczęścia jak każdy dzień tam mijał. Codzienne rozmowy z najbliższymi, wszyscy tacy radości, byłam takim klasowym śmieszkiem. Miałam wrażenie, że każdy z każdym rozmawia. Cóż, byliśmy bardzo zżytą klasą, a nasza wychowawczyni była jedną z lepszych nauczycielek w szkole. Każdy płakał na zakończeniu, ja płaczę teraz, za tym jak było kiedyś i oddałabym dużo by moja klasa była taka jak wtedy. Teraz jestem w technikum, pierwsza klasa, zaczął się trzeci miesiąc walki o zdanie do kolejnej klasy. Zaczęła się poważna nauka, ale czy tylko o naukę chodzi w szkole? Nie, gdyby nie szkoła nie poznałabym wielu znajomych, gdyby nie szkoła nie otworzyłabym się na świat. Jeśli już o znajomych mowa. Nie wiem, nie potrafię rozpracować tego czego osoby w mojej klasie oczekują by kogokolwiek zaakceptować, staram się być miła, STARAM. Zarzucę czasami jakimś żartem. Wyrażam swoją opinię na dany temat. Ale nie umiem znaleźć w tej klasie osoby, która w jakimś stopniu przypominałabym moją najlepszą przyjaciółkę. Nie umiem z nimi rozmawiać, nie czuję się wtedy komfortowo. Nie oczekuję od nikogo od razu przyjaźni, ale chcę mieć po prostu z kim rozmawiać, nie tylko na temat kartkówki z polskiego. Jestem w tej klasie, bo chcę coś osiągnąć, chcę pokazać wszystkim, że dam radę. Ale bez znajomych będę tam czuć się obco i niezręcznie, co mi w niczym nie pomoże, a pogorszy sytuację. Stojąc na przerwach w grupie, myślę o tym, że oni tak naprawdę i tak mnie nie potrzebują, nikt za mną nie zatęskni a nawet będzie im lepiej. Miejmy nadzieję, że z dnia na dzień będzie coraz lepiej. Po burzy zawsze jest tęcza, tak mówią, więc co? Warto tutaj dodać zdjęcia nieba. Kocham je fotografować.

A Wy jak przeżyliście nową szkołę? Jak ją wspominacie? Chętnie poczytam wasze wspomnienia, historie o szkole, o szkolnych miłościach i przyjaźniach. :)

Do następnego, elo. :)